Een kei-interessant stuk van Guido Rijnja las ik in het maart-nummer van Communicatie.magazine. Dat succes in overheidscommunicatie betekent ‘naast de mensen gaan staan, helpen écht verbinding te maken – dus onder de standpunten en belangen deelbare waarden te vinden.’
‘Het gaat om communiceren door het hart van de samenleving en daarin de mensen te vinden die verbinding kunnen maken.’ “De wegbereiders” noemt Rijnja ze. Of “de teweegbrengers”.
De teweegbrengers. Ik dacht aan Ruimte voor de Rivier, een waterveiligheidsprogramma waar ik veel voor schrijf. Hoe zij de teweegbrengers in de vorm van Rivierjutters een podium hebben gegeven.
Rivierjutters, dat zijn bewoners die verhalen en beelden delen over de impact van het programma. Vrijwillige en lokale reporters met een liefde voor de rivier. Daar hebben ze flink wat mee teweeggebracht bij Ruimte voor de Rivier.
De praktijk van online: Rivierjutters bij Ruimte voor de Rivier from Neerlands diep on Vimeo.
Ik dacht ook: hoe kan of moet ik hier als overheidstekstschrijver op inspelen? Welnu, ik geloof dat het de bedoeling is dat wij de verhalen van de teweegbrengers optekenen.
Dat zullen in de regel niet de verhalen zijn waartoe ik opdracht krijg. Ik moet er dus ook op zoek gaan. Of minimaal mijn opdrachtgever prikkelen met de vraag: welke teweegbrenger past bij het doel van deze tekst?
Rijnja: ‘Alles draait om het doorhebben wie – buiten! – de teweegbrengers zijn.’
Meer buitenspelen dus. Op zoek naar de teweegbrengers. Ik heb ‘m nog niet helemaal door. Iemand tips?
Recente reacties